Het zal je maar overkomen, als je, zoals songwriter Ellis paul, 55 wordt, een Covid-pandemie te verwerken krijgt en daar bovenop ook nog eens met de ziekte van Dupuytren geconfronteerd wordt. Dat laatste is een aandoening, waarbij de pezen van je handen een soort wollen laag over zich heen krijgen, waardoor ze nauwelijks nog beweeglijk zijn, wat voor een gitarist/pianist als Paul meer dan een beetje angstwekkend is. Zelf ken ik iemand, die ruim twintig jaar met het euvel gesukkeld heeft en er uiteindelijk mee gestorven is, al was het niet de oorzaak van haar overlijden. Ik heb het nu over mijn moeder, maar dit terzijde.

Ellis Paul dus, songwriter-par-excellence uit de Boston-school, die ons al 23 platen lang verwent met de meest poëtische songs, die van John Prine hadden kunnen zijn. Ook hij had dus te lijden onder die verdomde pandemie en zag zich genoodzaakt zijn toevlucht te nemen tot het wereldwijde net, tot huiskamers-met-mikrofoons en de bijhorende live-streams, soms in de fameuzen “1 one 1” setting. Om maar te zeggen: het was voor muzikanten van zijn allure allesbehalve een pretje, van begin 2020 tot einde 2022: je wil, als artiest, erg graag een fanbase, maar je wenst nooit dat je van hun goodwill afhankelijk wordt en nochtans was dat exact wat Ellis overkwam en dan nog in combinatie met een ziekte, die bijzonder veel geduld vraagt om behandeld te worden. Nu, dat lukte allemaal, zo blijkt nu, maar voor iemand die al decennia lang ruim 200 optredens per jaar aan de slag was, moet dat allemaal allesbehalve gewenst geweest zijn.

Hoe het ook zij, Ellis rechtte de rug, schreef ruim veertig songs, terwijl hij ondertussen moest afrekenen met het verlies van zijn held John Prine, en teksten als die van titelsong ’55” van deze plaat zijn behoorlijk expliciet. Zoals bij voorbeeld die van “The Gift”, dat handelt over de grote Patty Griffin, die Ellis ooit een schoendoos-met-lint overhandigde, waarin ze een aantal dingen had opgeborgen, die hem door een lastige periode in Nashville hielp te komen.

Naar ik lees en verneem, was de Beatles-documentaire “Get Back” bijzonder nuttig voor Ellis, die er tig keer naar keek en telkens weer door geïnspireerd geraakte, wat doorgaans leidde tot één van de 40 songs, waarvan er uiteindelijk een dozijn op deze plaat belandden. Met de hulp van partner Laurie MacAlister -bij sommigen bekend als een derde deel van de geweldige Red Molly- en haar collega Abbie Gardner. Met wat bijkomende hulp van onder anderen Mark Dann en Erik Parker werd een plaat in elkaar gebokst, die ik nu menig keer beluisterd heb; kan wedijveren met het allerbeste dat Ellis ooit uitbracht. Daar zitten onder meer songs tussen over de Uvalde-schietpartijen op scholen -iets dat we ons hier in Europa nauwelijks kunnen voorstellen, maar wat in Texas wel gebeurt- en dat levert een plaat op die, al handelt ze niet altijd over de meest prettige gebeurtenissen of periodes, toch behoorlijk optimistisch en vrolijk klinkt.

Ik weet het al langer: Ellis Paul ios één van de allergrootsten en wat pas echt fijn is: Ellis’ handen worden stilaan weer de oude: hij zal dus ooit weer gitaar en piano kunnen spelen als voorheen. En als dat platen oplevert van deze “55”, kan ik daar alleen maar blij om zijn, want songs als “”Everyone knows it now” of “éA song to say goodbye” hoor je heus niet elke dag. Ellis Paul is al langer een een top songschrijver en deze “55” wijst er alleen maar op dat we van hem nog heel veel fraais kunnen verwachten!

(Dani Heyvaert)